De laatste 4 weken in Kaapstad.
Door: Afrikaantje
Blijf op de hoogte en volg Ilse
20 Mei 2014 | Zuid-Afrika, Kaapstad
Voordat ik begin over mijn avontuur hier. Zal ik eerst mijn verhaal in Afrika afmaken.
Woensdag 30 April en vrijdag 2 mei moesten wij hockey clinics geven in Lunga (township). Aangezien niemand überhaupt op hockey zit, was dat al erg grappig. Maar goed toch moesten we het de kinderen leren. Van docenten voor Afrika hadden wij wat lessen gekregen. Maar dat was veelste moeilijk om aan hun te geven aangezien 70% van de kinderen geen Engels konden spreken. Maar ook gewoon te jongen waren. De oefeningen zijn gewoon voor oudere kinderen. We hebben de lessen makkelijkere gemaakt. En de kinderen vonden het leuk. In de groep konden sommige wel Engels en hun kon je dan gebruiken voor je uitleg. Aan het einde van de training ging je wedstrijdje met z'n doen. Dit leek een beetje op kaboutervoetbal. Iedereen rent met de stick achter de bal aan. Terwijl ze juist op positie moesten leren spelen. Ontzettend grappig dus.
Zondag 4 mei wilde we eigenlijk de Kaap de Goede hoop tocht doen. Maar het regende zo hard dat dat hem niet ging worden. En werd dat dus een dagje relaxen.
De week daarna hadden we gewoon weer stage. Behalve op woensdag, toen hebben wij Kaap de Goede hoop gedaan. Met ontzettend mooi weer. We zijn dus naar het zuidelijkste puntje van Cape Town geweest. Ook zijn we naar het Kirstenbosch geweest. Onderweg daar heen, zagen we struisvogels, zebra's, aapje en twee schildpadden.
Laatste week stage...........
Maandag ging ik de hele dag met Sharon mee, naar haar stage. Ontzettend leuk om dit ook een dag te zien. Elk kind heeft zijn eigen verhaal over het leven, zo erg als maar kan en dan zijn ze nog maar 4 jaar oud... 'S middags moesten wij ons voetbaltoernooi geven wat we hadden georganiseerd. Alles verliep goed. Dus we konden te vreden zijn. Het is grappig om te zien hoe slecht deze kinderen tegen hun verlies kunnen. Dit is nog erger als in Nederland.
Afscheid nemen van de scholen viel me niet zo zwaar. Tot donderdag, afscheid nemen op Koeberg. In 6 weken heb je z'n speciale band opgebouwd met sommige kinderen. Viel me dus echt zwaar. Kinderen huilen om mijn vertrek, zeggen dat ze mij gaan missen en dat ze van me houden. Ook me lieverlings kindje Liyema. En me andere lieverlings kindje Leona wilde mij niet loslaten. Ze hing om mij heen en moest haar weg sturen. En ze bleef maar huilen en zeggen dat ik niet mocht gaan. Dat de tranen ook in mijn ogen stonden. Ik zal ze niet vergeten!!!! Zoveel van ze geleerd. En hoe dankbaar ik moet zijn op het leven dat ik heb.
Woensdag 30 April en vrijdag 2 mei moesten wij hockey clinics geven in Lunga (township). Aangezien niemand überhaupt op hockey zit, was dat al erg grappig. Maar goed toch moesten we het de kinderen leren. Van docenten voor Afrika hadden wij wat lessen gekregen. Maar dat was veelste moeilijk om aan hun te geven aangezien 70% van de kinderen geen Engels konden spreken. Maar ook gewoon te jongen waren. De oefeningen zijn gewoon voor oudere kinderen. We hebben de lessen makkelijkere gemaakt. En de kinderen vonden het leuk. In de groep konden sommige wel Engels en hun kon je dan gebruiken voor je uitleg. Aan het einde van de training ging je wedstrijdje met z'n doen. Dit leek een beetje op kaboutervoetbal. Iedereen rent met de stick achter de bal aan. Terwijl ze juist op positie moesten leren spelen. Ontzettend grappig dus.
Zondag 4 mei wilde we eigenlijk de Kaap de Goede hoop tocht doen. Maar het regende zo hard dat dat hem niet ging worden. En werd dat dus een dagje relaxen.
De week daarna hadden we gewoon weer stage. Behalve op woensdag, toen hebben wij Kaap de Goede hoop gedaan. Met ontzettend mooi weer. We zijn dus naar het zuidelijkste puntje van Cape Town geweest. Ook zijn we naar het Kirstenbosch geweest. Onderweg daar heen, zagen we struisvogels, zebra's, aapje en twee schildpadden.
Laatste week stage...........
Maandag ging ik de hele dag met Sharon mee, naar haar stage. Ontzettend leuk om dit ook een dag te zien. Elk kind heeft zijn eigen verhaal over het leven, zo erg als maar kan en dan zijn ze nog maar 4 jaar oud... 'S middags moesten wij ons voetbaltoernooi geven wat we hadden georganiseerd. Alles verliep goed. Dus we konden te vreden zijn. Het is grappig om te zien hoe slecht deze kinderen tegen hun verlies kunnen. Dit is nog erger als in Nederland.
Afscheid nemen van de scholen viel me niet zo zwaar. Tot donderdag, afscheid nemen op Koeberg. In 6 weken heb je z'n speciale band opgebouwd met sommige kinderen. Viel me dus echt zwaar. Kinderen huilen om mijn vertrek, zeggen dat ze mij gaan missen en dat ze van me houden. Ook me lieverlings kindje Liyema. En me andere lieverlings kindje Leona wilde mij niet loslaten. Ze hing om mij heen en moest haar weg sturen. En ze bleef maar huilen en zeggen dat ik niet mocht gaan. Dat de tranen ook in mijn ogen stonden. Ik zal ze niet vergeten!!!! Zoveel van ze geleerd. En hoe dankbaar ik moet zijn op het leven dat ik heb.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
